خدا و ناخدا

کنترل یک مهارت است و نیاز به یادگیری و تمرین دارد(باور کن!)
پیش نیاز کنترل، اختیار است یعنی اگر تو ناخدایی باید سکان کشتی در دست تو باشد.

-  ولی در بسیاری از موارد سکان کشتی در دست ما نیست!
   یعنی باد و موج هدایت کشتی را در دست دارند. نه ناخدا! 
-  خدا، ناخدای هر کشتی ای را مسئول انحراف، سردرگمی و غرق شدن آن کشتی می داند. 
-  بسیاری از ناخداها تمایلشان به نقد و بررسی نحوه ی عملکرد ناخداهای کشتی های دیگر بیشتر است تا نقد خود

-  برای هدایت کشتی،غیر از سکان، نقشه و قطب نما هم لازم است.
-  تمام نقشه های دنیا با هر مبدأ ، فقط یک مقصد را نشان می دهد: خدا
-  اگر gps و قطب نما هم از کار بیافتند، ناخدا همیشه با نگاه کردن به یک ستاره روشن(امام معصوم) راه را گم نمی کند. 
-  پیامی از خدا به تمام ناخداها: "فاین تذهبون؟" پس به کدام سمت و به کجا میروید؟!
-  و اما آب ؛ (همان دنیا با تمام نعمت ها و فرصت هایش) مایه حیات و هلاک کشتی است. آب نیاید از زیر پای کشتی به دل کشتی راه پیدا کند: 
آب در کشتی هلاک کشتی است     آب اندر زیر کشتی پُـشتی است(دفتر اول مثنوی)

موعظه ای از امام صادق علیه السلام:

فردی از امام صادق علیه السلام درخواست موعظه کرد و امام به سه موضوع از نگرانی های رایج مالی مردم اشاره فرمودند:

۱. اگر خدای تبارک و تعالی روزی رساندن را به عهده گرفته پس غصه خوردنت برای چیست؟!
۲. اگر روزی تقسیم شده است پس حرص خوردنت برای چیست؟!
۳. اگر حسابرسی راست است پس ثروت اندوزیت برای چیست؟!

شنیدن موعظه از موثرترین آرامبخش های روحی و روانی برای نوع بشر است و به بیان حضرت امیر علیه السلام موجب احیای قلب است.
خصوصا اگر آن موعظه از زبان پاکی چون آن چشمه ی زلال حکمت جاری شده باشد.

اما مهم این است که هر کس موعظه ای را که میشنود خودش به قلب خود برساند و ساکن قلب خود کند.

حکایتی از دریا و سکان

در میانه ی دریا، اگر سکان را به دست نگیریم و قایق را هدایت نکنیم، دریاست که ما را به هر سویی که بخواهد می برد.

ما همواره در پهنه ی زمان شناوریم، 
اگر نتوانیم اوقات و زمان خود را مدیریت کنیم،

منفعل خود را به دست گذر زمانه سپرده ایم! و جز تلف شدن عمر و بی ثمری حاصلی نخواهیم داشت.

پس بکوشیم در توانمند سازی خویش در مدیریت زمان

اغوذ بالله

جمله ای را حضرت امام(رضوان الله علیه)از استادشان عارف واصل؛ آیة الله شاه آبادی(ره) نقل می کنند که موعظه ای تکان دهنده است:

« شیطان سگِ درگاه خداست، اگر کسی با خدا آشنا باشد به او عو نمی کند و او را اذیت نمی کند.
 سگِ درِ خانه، آشنایان صاحبخانه را دنبال نمی کند! »

پس اگر شیطان با کسی گلاویز می شود و مدام برایش پارس می کند بداند هنوز با خدا آشنا نشده؛ اخلاص ندارد. فراموش نکنیم که تنها راه خلاصی از این سگ، یک اشاره صاحبخانه است: رهایش کن، غریبه نیست، خودی و آشناست.